Na zawsze.

Ich życie stawało się coraz bardziej ustabilizowane, choć nie nudne. Po prostu gubili się w szarej codzienności, naznaczonej dodatkowo obowiązkami zawodowymi i studenckimi. Nie było łatwo i kolorowo. Balansowali na granicy, której przekroczenie mogłoby zrujnować wszystko to, co wspólnie osiąnęli.
A jednak nie było takiej przeciwności losu, która zmusiłaby ich do przekroczenia tej granicy. Bo nawet w najtrudniejszych chwilach mieli świadomość, że mają siebie i że nie mogą sprawić zawodu tej drugiej osobie. Niejednokrotnie walczyli o swój związek w pojedynkę, ale zawsze wychodzili jako zwycięzcy, zawsze razem.
Przebrnęli jakoś przez trudny dla niego sezon, wypaczony przez kontuzję. Nie było jej łatwo szczególnie po olimpiadzie, z której wrócił mimo wszystko rozczarowany i rozgoryczony, a ona nie umiała się nie cieszyć z tego, że jej brat był w złotej drużynie.
Brat, o którym on ciągle nie wiedział. Ona w Święta poznała całą jego rodzinę, zdobywając ich serca tak jak jego. W jego rodzinnym domu czuła się lepiej niż kiedykolwiek we własnym. Freitagowie stanowili taką rodzinę o jakiej ona zawsze marzyła. Prawdziwe ciepło, wzajemny szacunek i wsparcie w każdej decyzji, w każdym przedsięwzięciu, we wszystkim.
A jednocześnie coraz bardziej traciła kontakt z Andreasem. Przez własną głupotę, ośli upór i z całą pewnością nieuzasadnione obawy. Ale nie potrafiła tak po prostu powiedzieć Richardowi, że jest siostrą jego najlepszego przyjaciela.
Nawet nie zorientowali się kiedy nadeszła kolejna wiosna, o wiele cieplejsza niż ta zeszłoroczna, kiedy się poznali.
Te kilka miesięcy, które mogli spędzić tak naprawdę razem. A ona nawet nie spodziewała się tego, co on zaplanował.

Ta sobota rozpoczęła się jak każda inna, wstali o świcie, przepychali się w łazience, zjedli lekkie śniadanie i w dobrych humorach wyszli pobiegać. W weekendy pozwalali sobie na dłuższe trasy, bez większego pośpiechu przemierzali uśpione jeszcze miasto. Richie już bez problemów wytrzymywał jej tempo, jednak nie rozmawiali podczas biegu, skupiając się tylko i wyłącznie na aktywności fizycznej. Pod tym względem w ciągu roku ich znajomości nic się nie zmieniło.
Z reguły po powrocie do domu Katrina brała się za sprzątanie, a on udawał, że jej pomaga. Tym razem uprzedził ją, że dzisiejszy dzień spędzą w mieście.
Gdy tylko wyszli z domu, zaczęła odnosić wrażenie, że Richie oszalał. Uparł się, że to on będzie prowadził i zaparował przed galerią handlową z dziwnie zadowoloną miną. Było to o tyle alarmujące, że odkąd byli razem to jej powierzał wszelkie zakupy od spożywczych po odzieżowe, jedynie buty kupował sobie sam czy też dostawał je od sponsora.
Nie ukrywała zdziwienia, gdy z niesłabnącym uśmiechem zapłacił za przecudowne, srebrne sandałki na niewysokim obcasie, a potem za dwie sukienki, które nawet pomógł jej wybrać.
I stał przy niej cierpliwie, gdy nasycała oczy widokiem biżuterii, której cena pewnie zwaliłaby ją z nóg. Co więcej, dopytywał nawet, które błyskotki najbardziej jej się podobają. Z namysłem wpatrywał się w platynowy pierścionek, który określiła jako dziewiąty cud świata, jako że ósmym był sam Richie. Uśmiech na moment zniknął z jego twarzy, popatrzył na nią z rzadką u niego powagą.
- A jeśli kupię ci ten pierścionek to zostaniesz moją żoną?
- Richie, czy ty...
- Tak, tak, oświadczam ci się. Znaczy tak jakby. Kurdę, no po prostu powiedz tak.
- No jasne, że tak, głuptasie.
Pociągnął ją do salonu jubilerskiego i gdy tylko dobrała rozmiar pierścionka, zmusił ją, żeby wyszła. Po chwili dołączył do niej i wsunął jej pierścionek na palec. Wybuchnęła głośnym śmiechem, uświadamiając sobie jakie to dla niego typowe, że nawet nie wpadł na to, że wypadałoby uklęknąć. Ale chyba właśnie dlatego tak bardzo go kochała.
Pojechali do domu, gdzie po raz kolejny przymierzyła swoje dzisiejsze zdobycze. Przeglądała się w dużym lustrze przy drzwiach ubrana w białą, zwiewną sukienkę do kolan, która tak bardzo spodobała się Richiemu.
Freitag właśnie wpadł do jej mieszkania, ściskając w dłoni marynarkę i wyciągnął ją na korytarz. Zaczynała się bać tego, co on wyprawia, tym bardziej, że nie odezwał się ani słowem i ignorował wszystkie jej pytania. A potem wjechał na parking przy budynku, który był odpowiedzią na każde z tych pytań.
Wyłączył silnik i przez chwilę milczał, jakby walcząc z własnymi myślami.
- Myślałem nad tym dość długo... wiem, że nie chcesz mieć kontaktu ze swoimi rodzicami, więc pewnie głupio byś się czuła przy całej mojej rodzinie, dlatego... załatwmy to sami. Jeśli naprawdę tego chcesz i jesteś gotowa.
Kiwnęła tylko głową, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Nie potrafiłaby w żaden sposób wyrazić swojej wdzięczności za to, co dla niej właśnie zrobił. Ale wiedziała, że on wie. Rozumiał o wiele więcej niż mu mówiła.
Otworzył jej drzwi i wyciągnął do niej rękę. Obojgu udzielał się stres, to było nieuniknione. Wystarczyło jednak, by na moment skrzyżowały się ich spojrzenia i by posłali sobie słabe uśmiechy, wszystkie nerwy odeszły na bok. Liczyli się tylko oni.
Urzędniczka już na nich czekała i poprosiła o dowody.
- A zatem pan Richard Freitag i pani Katrina Wank? - zajęta wypełnianiem dokumentów, nie mogła zobaczyć miny pana młodego.
Richie powoli przeniósł wzrok z urzędniczki na Katrinę, która uśmiechnęła się jak dziecko, które nabroiło, ale wie, że uniknie konsekwencji. On tylko pokręcił głową, bo urzędniczka była już gotowa, by rozpocząć ceremonię.

Po wypowiedzeniu przysięgi małżeńskiej Richard nie odezwał się do Katriny ani słowem. Milczał przez całą drogę powrotną, milczał, gdy znaleźli się już w domu.
- Jesteś zły? - spytała, siadając obok niego.
Pokręcił głową, jednocześnie wybuchając śmiechem.
- Cholera, niezła jesteś, żonko. Teraz przynajmniej rozumiem, czemu unikasz skoczni i moich kumpli.
- Chciałam ci powiedzieć...
- Wiesz, że on nas zabije? On uwielbia imprezy, a my pozbawiliśmy go wesela siostry.
- Jakoś to przeżyje. - wskoczyła mu na kolana. - W końcu nasze szczęście jest najważniesze, prawda?
- Ma pani rację, pani Freitag. - pocałował ją czule. - Pięknie brzmi, co?
- No jasne. - zaśmiała się.
- Jesteś moja, diabełku. Już na zawsze.


***


Nawet nie wiem co teraz napisać.
Przepraszam. Za moją nieobecność, za brak rozdziałów, za brak komentarzy. Za wszystko. Czeka mnie mozolny powrót, ale jeśli mam dla kogo wracać...
Wiecie, tyle razy już pisałam o jednej, wyjątkowej osobie... Ona ciągle przy mnie jest. I to wszystko dla Ciebie, malutka. Dzięki.
Wesołych Świąt.
A co do tego nowego, czego się nie dało ukryć... To chyba właśnie od tego zacznę mój powrót.