Uroki skocznego życia.

Przed siedzibą Niemieckiego Związku Narciarskiego zebrały się chyba wszystkie kobiety mieszkające w Oberstdorfie. Nie, oczywiście nie wszystkie.
Katriny tu nie było.
Richard czuł się molestowany. Odkąd wysiadł z samochodu był ściskany, poklepywany, oślepiany błyskiem flesza i ogłuszany dzikim piskiem młodszej części zgromadzenia.
Rozejrzał się dookoła i stwierdził, że w sumie nie ma najgorzej. Nie miał prawa narzekać, bo w porównaniu z Wellingerem miał względny spokój.
Zrobił sobie zdjęcie z panią, która była z pewnością starsza od jego matki i uciekł w stronę busa.
- No wreszcie. - na twarzy Wanka wykwitł złośliwy uśmieszek. - Czyżby ta twoja nie chciała cię puścić?
- Zamknij się idioto. - Freitag odepchnął go i padł na wolne miejsce obok Freunda, który przyglądał mu się z wyraźnym zainteresowaniem.
- Nie wiem co ci Wank nagadał, ale nie musisz wierzyć w każde jego słowo. - zwrócił się do niego Richard.
- Czyli to nieprawda, że się zakochałeś? - spytał Sev.
- Oczywiście, że nie.
- Czyli idziemy w Ramsau na dupy?
- No ba. Codziennie będziemy chodzili. - Freitag uparcie ignorował ironiczne spojrzenie, którym obdarzał go Wank.
- Dzień dobry panom. - dygnął przed nimi Geiger, tuż po tym jak wsiadł.
Bus zatrząsł się od głośnego śmiechu, będącego odpowiedzią na powitanie Karla.
- Mam chipsy. - powiedział Freund, gdy im trochę przeszło.
- Dawaj, póki Schustera nie ma. - poganiał go Wank, który wiedział do czego jest zdolny trener, gdy odkryje, że któryś z jego podopiecznych nie przestrzega diety.
Karl uruchomił radio, by zagłuszyć odgłosy chrupania.
Gdy trener wpadł do busa pół godziny później, po Lay'sach nie było już śladu.
- Gdzie Wellinger? - spytał Schuster, grzebiąc w swoich papierach.
Cała czwórka rzuciła się do okna i ich oczom ukazał się widok na zmaltretowanego Andiego, który w dalszym ciągu był otoczony przez krąg złożony z osób przeciwnej płci w każdym wieku. Dosłownie, koło jego nóg raczkowało maleństwo w różowych ciuszkach, a o ramię opierała mu się starowinka, która mogłby być jego prababcią, a może nawet praprababcią.
Trener, zaskoczony nagłą ciszą, podniósł głowę znad dokumentów i dostrzegł zgromadzenie przy oknie.
Poszedł sprawdzić, co sprawiło, że skoczkowie go zignorowali.
Gdy zobaczył rozpaczliwą sytuację Wellingera, wściekł się nie na żarty i wysłał Freunda po młodszego kolegę.
Severin, jako że urodą nie grzeszył, nie wzbudził zainteresowania kobiet, jednak jego próby dotarcia do Andreasa wprawiły tłum w oburzenie. W ruch poszła najsilniejsza kobieca broń: torebka. I to nie jedna.
Freund, żeby chronić swoją niepiękną buźkę, zaczął główkować i już po chwili krzyknął:
- Wellinger ma ospę!
I wtedy kobiety rozstąpiły się niczym biblijne morze. Andreas, oszołomiony w pierwszym momencie, w końcu uwierzył w swoje szczęście i podiegł do busa w tempie Bolta.

~~~

Richie wykąpany, czyściutki i pachnący był gotowy na podbój świata. Nie całego oczywiście. Wystarczy mu zdobycie Wenus. Wiedział, że braknie mu niestety życia na przekonanie wszystkich kobiet o swojej doskonałości, ale robił, co mógł.
Wciągnął na siebie wąskie jeansy i rozpoczął poszukiwania zielonej koszulki, którą dostał niedawno od mamusi.
T-shirt tkwił na samym dnie walizki, co stało się przyczyną sporego burdelu na łóżku Freitaga.
Nie żeby mu to przeszkadzało, ale nie chciał zadzierać z właścicielem sąsiedniego posłania, znanym społeczeństwu jako Freund, choć taki przyjazny to on wcale nie był, zwłaszcza gdy w pokoju było brudno.
Dlatego też Richard chwycił cztery rogi narzuty i ten prowizoryczny worek przeniósł w okolice swojej torby, by zawartość owej narzuty do owej torby wrzucić.
Gdy już to uczynił, ubrał w końcu koszulkę i postanowił poczekać na Severina.
Nie było sensu wychodzić o tak wczesnej porze, teraz w klubie roiło się od gimnazjalistek, to dobre dla Wellingera, a nie dla dorosłego człowieka jakim był Richie. W dodatku nie zamierzał wylądować w więzieniu za sex z nieletnią.
Wyciągnął telefon i po chwili wszystko wyleciało mu z głowy, gdy przeczytał wiadomość wysłaną z nieznanego numeru.

***

Kryzysu twórczego ciąg dalszy. Przepraszam no.
Do TYCH DWÓCH (Wy tam wiecie, że o to o Was chodzi): jeżeli nie przestaniecie mnie dręczyć, to nie wiem, co Wam zrobię. No ale kocham Was i to dla Was. ;****