Czy oni się zmienili?

Spędzali ze sobą wolne chwile, dostosowując się do trybu życia tej drugiej osoby. W zasadzie to Richard podporządkowywał się temu, co robiła Katrina i to była jedyna słuszna droga prowadząca do celu. Sam już nie wiedział, co jest tym celem, ale to nie miało znaczenia. Chciał być przy niej, tak po prostu, zwyczajnie. Oczywiście, nadal marzył o seksie z nią, jednak stopniowo dokładał kolejne marzenia związane z tą dziewczyną. Marzenia, które trochę go przerażały.
Pewne było to, że się zmienił. Przez nią, dla niej, zmienił się.
Wkraczał w inną rzeczywistość, choć może zwyczajnie zaczynał dojrzewać.
Bez żalu rezygnował z dzikiej imprezy w otoczeniu chętnych, rozchichotanych blondynek na rzecz najzwyklejszego, spokojnego wieczoru w mieszkaniu Katriny, która nawet nie zaszczycała go spojrzeniem, choć czuła, że on nie odrywa od niej wzroku, bo uśmiechała się delikatnie mimo całkowitego skupienia.
Uwielbiał ją bez reszty zatraconą w życiowej pasji. Uwielbiał jej pewną rękę, kreślącą idealnie proste kreski. Uwielbiał jej zmarszczone czoło, gdy nie była pewna czy proporcje są odpowiednie. Uwielbiał jak dmuchała sobie w przysłaniającą lewe oko rudą grzywkę, która przeszkadzała jej w wyłapywaniu światła. Uwielbiał ołówki powtykane w ciasny koczek, w który upinała sobie włosy. Uwielbiał wielką dumę, z którą prezentowała mu najnowsze dzieło. Uwielbiał jak zaczynała mu radośnie wyjaśniać kierunek i grubość niemal każdej kreski, choć nic z tych przemów do niego nie docierało. Uwielbiał, gdy wybuchała śmiechem, kiedy przyłapywała go na tym, że wcale jej nie słucha.
Po prostu uwielbiał ją, Katrinę.
Może dlatego, że tak bardzo byli do siebie podobni. Bo Katrina nie wymagała od niego żadnych wyznań czy deklaracji, ani nie składała ich sama, a mimo to ciągle była niedostępna.
A jemu było z tym dobrze. Z nią było mu dobrze.
A sezon letni zbliżał się wielkimi krokami. Ciągnęło go do skakania, a jednocześnie wiedział, że trudno będzie mu spędzać wieczory z bandą wariatów, zwłaszcza, że ostatnio całkowicie ich olewał. Nawet z Wankiem nie chciało mu się gadać.
I nie zamierzał im mówić o Katrinie. Byliby gotowi pomyśleć, że całkiem ześwirował, co może i nie mijałoby się z prawdą, ale taka wiedza nie jest im do niczego potrzebna.
W połowie czerwca zaczął dostrzegać u Katriny dziwną nerwowość, co było zjawiskiem naprawdę niezwykłym. Rzucała ołówkami, szklanki wylatywały jej z rąk, a jego traktowała jak powietrze. Nie spodziewał się, że dziewczyna będzie się tak stresować przed uzyskaniem tytułu inżyniera, bo przecież w jej przypadku była to czysta formalność.
Starał się jak mógł, aby jej nie wkurzyć, ale czasami mu się nie udawało. Choć taka wyprowadzona z równowagi Katrina była niesamowicie pociągająca. I nie mógł się powstrzymać przed przyciągnięciem jej do siebie. Otaczał ją ramionami, tłumiąc w ten sposób jej pełne jadu słowa i uśmiechał się, bo w żaden sposób nie mogła tego zobaczyć.
W końcu jednak odebrała wymarzony dyplom, ale ciągle była niespokojna. Ona też nie potrafiła sobie wyobrazić jak to będzie, kiedy on wyjedzie.
Nie wiedziała czy ten ich dziwny układ ma jakiekolwiek szanse na przetrwanie.
A w dodatku bała się, że Freitag powie jej bratu coś, co uzmysłowi mu, że to z nią spędza czas. Nie chciała, żeby Andi się dowiedział, a już na pewno nie w taki sposób.
I wiedziała dlaczego tego nie chce.
Zaczęła traktować Richarda poważnie, choć nawet przed sobą było jej trudno to przyznać. A jednocześnie się bała, bo pamiętała jak skończył się jej ostatni związek.
Ale kto nie ryzykuje, ten nie ma, prawda?
Nigdy wcześniej nie doświadczyła czegoś podobnego. Ujmował ją ciągłymi staraniami, tym jak się z nią cackał, jak ulegał jej we wszystkim. Pozwalał jej dominować, choć tak naprawdę tylko czekał aż ona mu się podda. Nie wiedziała jak długo jeszcze będzie w stanie go dręczyć, coraz bardziej miękła.
Rozbrajał ją swoim uśmiechem i każdym najdrobniejszym gestem. Gdy ją przytulał, czuła się jak mała, krucha kobietka, którą nigdy nie była.
A teraz po prostu patrzyła jak z wielkim zainteresowaniem śledzi jakąś głupawą komedię, siedząc na kanapie w jej salonie. Stał się stałym elementem wystroju wnętrza jej mieszkania i bynajmniej nie zamierzała oddać go na aukcję staroci.
Usiadła obok i położyła stopy na jego kolanach, jednocześnie przerzucając kanał. Spojrzał na nią z rozpaczą w oczach, więc wróciła do poprzedniej stacji i zaczęła bezmyślnie wpatrywać się w telewizor.
Gdy tylko pojawiły się napisy końcowe, przysunęła się do Richarda i zrobiła nadąsaną minę.
A on po prostu ją pocałował.
Całował ją tak, jakby za minutę miał nastąpić koniec świata. I rzeczywiście, po minucie odskoczyli od siebie jak oparzeni na przeciągły sygnał docierający z kuchni.
- Lasagne zrobiłam. - uśmiechnęła się Katrina, powoli dochodząc do siebie.
Jednak, gdy poszła wyciągnąć danie z piekarnika, przeklinała w myślach ten cholerny obiad, który im przerwał.



***

Dla Was za to, że ciągle tu jesteście.
A następny równiutko za tydzień, obiecuję.